Ne yazık ki bu türlü olmadı. Bir akşam meskene geldim. Kendimi inanılmaz yorgun hissediyordum ve soğuk ter dökmeye başladım. Çabucak ailemden uzaklaşıp kendimi izole ettim ve o geceyi tek başıma geçirdim. Son günlerde fazla ağır olduğumu, yeteri kadar dinlenmediğimi fark edip sonraki gün geçeceğini düşündüm ancak düşündüğüm üzere olmadı. Sonraki gün de gücümü toplayamadım. Biraz vakit geçtikte sonra hastaneye test yaptırmaya gittim. Sıra beklerken çabucak hemen herkesin benimle birebir şikayetlere sahip olduğunu gözlemledim. Birinci sefer ayakta durmakta bu kadar zahmet çekiyordum. Bedenimde bir karşıtlık olduğunun farkındaydım. Test yaptırıp çabucak konuta döndüm ve akşamında ateşim çıktı. Ateşimi düşürmek için ilaç aldım ve uyumaya çalıştım ancak gece boyunca birçok kere soğuk terleyerek uyandım. Başım ve gözerim ağrımaya başladı. Bir noktadan diğer bir noktaya süratlice bakamıyordum. Gözlerim iyice hassaslaştı. Sonraki gün, kendimi izole ettiğim odadan bir an evvel çıkıp eşime sarılıp sonucumun negatif olduğunu söylemek için sabırsızlıkla bekliyordum ki sonuç beklediğim üzere gelmedi. Malesef test sonucum olumlu çıkmıştı.
O andan itibaren uzun bir mühlet hiçbir şey yolunda gitmedi. Ateşim her saat çıkıyor ilaçla düşürmeye çalışıyordum. Sonraki sabah sıhhat vazifelileri Covid-19 tedavisi için gerekli olan ilaçları kapıma getirdiler. Birinci gün almam gereken 16 hap vardı ve bu hapları sabah ve akşam olmak üzere 2 başka vakitte alacaktım. İlaçlar o kadar fazlaydı ki sıhhat görevlilerini arayıp teyit etmek istedim. Kendimi, elimde 8 hap ile intihar ediyor üzere hissettim. Bırakın hastalığı, bedenime bu kadar çok ilacı sokmak bile beni çok üzüyordu lakin öbür da dermanım yok üzereydi.
Meskende geçirdiğim birinci 5 geceden sonra, ateşim gittikçe yükseliyordu ve artık geceleri uyanmaya başlamıştım. 39,5 ateşle uyanıp, hayalde olup olmadığımı anlamak için gayret sarf ediyordum. Bir müddet sonra halüsinasyonlar görmeye başladım. Beşerlerle konuşuyordum sonrasında ise bunlar gerçek değil diyordum. Bedenim yanıyordu. Eşimi yanıma çağırmak istedim lakin virüs ona da bulaşmasın diye kendimle savaş veriyordum. 5. Gecenin sonunda artık dayanamadım ve ambulans çağırmasını rica ettim. Ambulans geldi. Oğlum ve eşim ambulansı ve beyaz önlüklü sıhhat çalışanlarını görünce durumumun daha da berbata gittiğimi düşünerek ağlamaya başladılar. Ben sıhhat çalışanlarına ateşimi denetim altına alamadığımı, beni hastaneye götürmelerini söyledim. Beni hastaneye götürdüler. Eşim dayanamayıp ardımızdan geldi. Gittiğim hastanede hekim bana birkaç test yaptı. Sonucunda ise hastalığın tüm göğsümü kapladığını ve beni hastaneye yatırmaları gerektiğini söyledi.
Uzun müddet spor yapamayacağımı, göğsümde önemli tahribat oluştuğunu da ekledi. Hekim odadan dışarı çıktıktan sonra eşim bana ulaşmaya çalışıyordu zira tabip, bana söylediklerini eşime de söylemişti. Sahranın telefonunu açamadım. Istırap mü, hudut mi bilmiyorum lakin hayatımda uzun bir mühlet sonra oturup ağladım. Palavra değil, korkmuştum. Güya bu hastalık beni çok berbat bir duruma sokmuştu. Spor yapamamayı hatta nefes alamamayı düşünüyordum. Sanki bana bir şey olacak mı diye düşünmeye başladım.
Hastaneye yattıktan sonraki gün hekim yanıma gelerek çıkan sonuçlara nazaran güç nefes almam gerektiğini, oksijen düzeyimin düşük olması gerektiğini lakin bende gözle görülen rastgele bir sorunun olmadığını söyledi. Hiç sorun yoktu. Nefes alıyordum, oksijenim ise olağan değerlerdeydi. Bunun en büyük sebebi ise yıllarca yaptığım spordu. Hatta ateşimin 10 gün boyunca düşmemesi, bağışıklık sistemimin virüsle savaşıyor olmasıydı. Ben güçlü biriydim ancak bu virüs de çok güçlüydü. 10. Günün sonunda hekimime artık çok yorulduğumu ve ne yapıp ne edip beni bu ateşten kurtarmasını rica ettim.
Bana yalnızca sabırlı olmamı söyledi. Düzgün bir yaklaşımla, aslında bu hastalık üzerinde çok fazla denetim sahibi olamadıklarını da bana gözleriyle tabir etmişti. Onlar bile bana çaresizce bakıyordu. Bu hastalığı yalnız yenecektim.
Ateşim her düştüğünde, kendimi zorlayıp yemek yemeye çalıştım. Bol bol su içtim. Odanın içinde ufak yürüyüşler yaparak kan dolaşımımı arttırmaya çalıştım. Kiminle bağlantı kursam ‘’sana bir şey olmaz’’ diyorlardı. Bu cümleyi tahminen 100 sefer okudum, düşündüm. ‘’ Beşerler sana güveniyor sende kendine itimat, onlara mahcup olamazsın bu maçı en kısa vakitte kazanmalısın’’ dedim. Çok yorulmuştum ancak güçlü olmam gerektiğini hatırlattım kendime.
11. günümde 1 kere ateşim çıktı. Bir şeyler iyiye gitmeye başlamıştı güya. 12. Gün kendime kelam verdim. Ateşim çıksa da, üşüsem de yorganın altına girmeyecektim. O denli de oldu. Ateşim birinci kere çıkmadı. 13. Günüm de ise test yapmalarını rica ettim. Güya hastalıktan kurtulduğumu hissetmiştim. Sonraki gün test sonucum negatif çıktı. Artık artık düzlüğe girmiştim. Kendimi daha iyi hissetme ve eski gücüme dönme vaktiydi. Hastaneden çıkmak istediğimi söyledim. Tabibim, ilaçları almam koşuluyla beni taburcu edeceğini söyledi.
Şu an evimdeyim ve her gün daha iyiye gidiyorum. Bu virüs bana bir şey yapmaz diyenlere yalnızca tebessüm ediyorum. Ben hem fizikî hem de mental olarak güçlü bir insan olduğumu düşünüyorum. Neden ben diye az sormadım lakin bunun birçok sebebi olabilir. Aldığım virüs ölçüsü yahut genetik üretim. Bu sorumun yanıtı şu an için tıpta yok yalnızca iddia ediliyor. Lakin size şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki, bu virüs bana adeta bir kamyon üzere çarptı. Güç kalktım. Kalktıysam da bunun sebebi atlet oluşum ve geçmişte kendime sıhhatle ilgili yaptığım yatırımlardır. Sigara içen, makus beslenen, sıhhatine dikkat etmeyen biri olsaydım tahminen haftalarca kalkamazdım o yataktan. Her yerim ağrıyor diyordu kattaki tüm hastalar. Benim hiç ağrım olmadı. Herkes öksürüyordu ve nefes almakta zorluk çekiyordu. Yan odadan şahit oluyordum. Bende ise o denli problemler yoktu. Hastalar yataktan kalkamıyordu günlerce. Güya benim kaslarım ise beni koruyordu. Hemşireler bana daima iyi olduğumu söylediler. Halime şükrettim. Uygun ki dedim, vaktinde çalışmışım. Güzel ki sporcuyum.
Bu virüs bana bir şey yapamaz sakın demeyin. Kendinize dikkat edin ve tüm tedbirlerinizi alarak korunmaya devam edin. Yaptığınız spor hiç iddia etmediğiniz vakitlerde , hiç kestirim etmediğiniz kadar koruyacak bir maden aslında. Şimdiden kendinizin en iyi versiyonu olmaya çalışın. Sağlıklı beslenin ve spor yapın. Dinlenin ve gerilimden uzak durun. Bunları yapmak varken kendimize neden makûs davranalım? Âlâ düşünün. Hayat kısa. Bunu bir sefer daha anladım. Bu kısa hayatı kaliteli yaşamak için kendimize iyi davranmalıyız. Yaşadığım bu hadise beni çok etkiledi. Tahminen bu yazım birilerini tesirler. Sizlerle hislerimi paylaşmak istedim.
Hürriyet
