Hepsinin ortasında bir yaş fark var. Gamze 9, Burhan 10, Erhan 11’inci sınıfa gidiyor. Suna üniversiteye hazırlanıyor. Dilan ise tıp fakültesini kazandı fakat pandemi sebebiyle şimdi okuluna gidemedi. Küçücük meskenlerinde büyük hayaller kuran bu pırıl pırıl çocuklar, yere açtıkları defter ve kitaplarına gömülüp dirsek çürütüyorlar. Aslında hepsinin isteği birebir. Hoş okullarda okuyup iyi yerlere gelmek ve ailelerine daha iyi bir hayat sunmak.
Dilan, zoru başarıp gayesine ulaştı.
9 ÇOCUKLU BABANIN TEK KAYGISI ‘EĞİTİM’
Mehmet Rafi Taş’ın ağzından ‘eğitim’ lafı hiç düşmüyor. Hayatını çocuklarının okumasına adamış bir baba o. Lakin ne bir işi var ne de cebinde gerçek düzgün parası. Bulduğunu da daima evlatlarının okuması için harcamış. Sigarasını birbiri arkasına yakarken bir yandan da Hasköy’e geliş öyküsünü anlatıyor:
“Bitlis’in Mutki ilçesine bağlı Yoncalı mezrasında yaşıyorduk. Orada okul falan yoktu. İmkân da yoktu. 90’ların başında terör belası başladı. Her şerde bir hayır vardır. Biz terörden kaçtık buraya yerleştik. Ben okuyamadım. Bunun badiresini daima çektim. Dedim çocuklarım okuyacak. Daima dedim ki “eğitim eğitim eğitim” Cebimdeki çay parasını bile sakladım çocuklarımın eğitimine harcadım. Etraftan yardımlar da çok oldu Allah razı olsun. Kız tıpı kazandı. Konuttan çıktım bir köşede hüngür hüngür ağladım. İçim rahatladı. Öbür okuyan dört çocuğumu da inşallah çok hoş bir gelecek bekliyor. Ben daima arkalarındayım. Gelirimiz yok denecek kadar az, büyük oğlum markette çalışıyor o bize dayanak oluyor. Bir de ineğimiz var onun verdiği sütten de biraz bir şey kalıyor. Fakat çocuklarım beni hiçbir vakit mahcup etmedi. Ben okusunlar istedim onlar da okuyor.”
AİLENİN MEDARI İFTİHARI
Ailenin altıncı çocuğu Dilan daha 4 yaşındayken ablası Suna’nın peşinden gide gele kendini okula kabul ettirmiş. Lakin artık Suna ablası onun peşinden gidiyor. Suna da kardeşi Dilan üzere üniversiteyi kazanmak istiyor. Bu sene olmamış ancak “seneye kısmetse hukuk fakültesi” diyor. Ailenin maddi durumu ortada. Lakin çocukların hepsi anne babalarına yardımcı. Birçok devlet okullarında yatılı okuyor. Dilan çok çalışıp zorlukları nasıl aştığını, ailesine nasıl takviye olduğunu şöyle anlatıyor:
“Buralarda kış mevsimi çok kuvvetli geçer. Okula giderken çok kalın giyinemiyorduk. Üşüyorduk. Delik botla gittiğimiz vakitler da oldu. Lakin bunlar beni daima daha çok motive etti. İlkokulda bursluluk imtihanını kazandım. Aileme maddi açıdan dayanak oldu oradan gelen burs. Okuyunca zorluklar da aşılıyor işte. Sonra fen lisesini kazandım. Devlet yardımıyla ve burslarla yatılı okudum lisede. Daima hekim olmak istemiştim ve sonunda emeklerimin karşılığını aldım. Fırat Üniversitesi Tıp fakültesini kazandım.
BU TOPRAKLARIN DOKTORA DAHA ÇOK MUHTAÇLIĞI VAR
Babam bizi okutmayıp evlendirebilirdi. Buralarda genelde küçük yaşta evlenir kız çocukları. Fakat babam daima destekledi bizi. Bir yerlere gelmek, başarılı olmak istiyoruz. Hekim olunca diğer kentlere gitmek üzere bir gayem de yok. Dönüp burada çalışmak istiyorum. Zira buradaki insanların daha çok muhtaçlığı var. Artık kardeşlerim hazırlanıyor imtihana. Ben de onlara yardım ediyorum.
NE MASA VAR NE SANDALYE
Okulların açılması bizim için daha kıymetli zira bilgisayarımız yok, internetimiz yok. Hepimiz bir odada yerde çalışıyoruz. Yeniden hepimiz bu odada yatıp kalkıyoruz. Kış geliyor. Sobalı mesken olduğu için tüm hayatımız bu odada geçiyor. Kardeşlerim EBA TV’den dersleri izliyor. Televizyonun sesi daima açık kalıyor. O yüzden sıkıntı oluyor bizim için. Fakat olsun, tekrar de memnunuz.”
Tek göz odadan çıkan muvaffakiyetin mimarları objektifimize poz verirken çabayı sürdüreceklerini söylediler.
Soldan sağa Erhan Taş, Gamze Taş, Suna Taş (abla), Mehmet Rafi Taş (baba), Birgül Taş (anne), Dilan Taş, Burhan Taş.
ÇOCUKLARIMIZA HOŞ TERLİKLER ALACAĞIZ
Suna Taş (Abla): Ben hukuk okumak istiyorum. Okulumuz konutumuz oldu. Ana okulumuz. Bilmediğimiz hususlarda daima birbirimize yardımcı oluyoruz. Mesela Dilan’ın matematiği çok iyi. Hepimize o ders anlatıyor. Çocuklarımıza daha hoş terlikler alabilmek için çalışmak zorundayız.
İNEĞİMİZ SAYESİNDE SOSYALLEŞİYORUM
Erhan Taş (Van-Erciş Fen Lisesi 11. sınıf öğrencisi): Fen lisesini babam sayesinde kazandım. Annem de daima bize takviye oldu. Ben de ablam üzere tıp okumak istiyorum. İneğimiz sürüden gelince onu almaya gidiyoruz. Yalnızca o vakit arkadaşlarımla bir ortaya gelebiliyorum.
ÇALIŞMAMANIN MAZERETİ OLMAZ
Gamze Taş (Tatvan Anadolu Lisesi 9. sınıf öğrencisi): Mecburuz çalışmaya. Geleceğimizi düşünüyoruz. Meskende tablet, bilgisayar falan yok mesela. Ablam hususları anlatıyor. Ben de hekim olmak istiyorum.
Burhan Taş (Hasköy Anadolu Lisesi 10. sınıf öğrencisi): Beş kişi bir odada ders çalışmak güç. Esasen televizyon armağandır. Yeni geldi. Gece yatakta da çalışıyoruz.
Birgül Taş (Anne): Çocuklarımın hepsiyle gurur duyuyorum. Hepsi okumak istiyorlar. Çok çalışıyorlar. Biz çok yokluk çektik. Çocuklar kendini kurtarsın, tek onu isteriz.
BU GÖRÜNTÜ İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR
Hürriyet
